Muszę przyznać, że mam bardzo mieszane uczucia po tym filmie (zdania są także podzielone wśród moich znajomych, niektórzy zachwyceni, niektórzy bardzo zawiedzeni). Kilka razy popłakałam się w kinie ze śmiechu, kilka razy gubiłam się w skomplikowanej fabule, kilka razy smutek zwyciężył nad śmiechem. Zastanawiam się, czy ludziom, którzy w latach 80. oglądali Misia było tak samo przykro, jak momentami mi było na Rysiu... Czy film będzie kultowy jak jego poprzednik - nie wiem.. Trzeba poczekać kilka lat. I choć ciężko mi wypowiadać się o życiu w systemie totalitarnym, to tak sobie myślę, że chyba wtedy łatwiej było znaleźć stałe elementy absurdu, który wytworzył się przez te  wszystkie lata. Dziś praktycznie ciągle się coś dzieje, obawiam się, że w przeciągu kilku lat w naszym kraju tyle się może zmienić, że Ryś już nie będzie tak śmieszył, jak do dziś śmieszy nas Miś :) Jakby nie było, od absurdu totalitaryzmu do absurdu demokracji, heh. Dość czarny scenariusz... Zobaczymy :) Reasumując - polecam wszystkim Rysia (choć film jest trochę za długi), kilka scen jest rewelacyjnych (choćby przemówienie w sejmie).